فرآیند و کارکرد گیاهی

نیتروژن و فسفر مهمترین عناصر غذایی در تغذیه گیاهی به شمار می‏روند ولی کاربرد نامناسب آنها جنبه‏های فیزیولوژیکی گیاه را تحت تأثیر قرار می‏دهد. بنابراین, به منظور بررسی واکنش برخی پارامترهای فیزیولوژیکی گیاه خرفه به تغذیه گیاهی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در زمان در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، که در آن تغذیه گیاهی به عنوان عامل اصلی در نه سطح شامل T0 شاهد (عدم مصرف کود)؛ T1: کود مرغی بر اساس نیاز نیتروژن گیاه ؛ T2: کود مرغی بر اساس نیاز فسفر گیاه؛ T3: کود گاوی بر اساس نیاز نیتروژن گیاه؛ T4: کود گاوی بر اساس نیاز فسفر گیاه؛ T5: کود شیمیایی معادلT1 ؛ T6: کود شیمیایی معادل T2؛ T7 : کود شیمیایی معادل T3 و :T8 کود شیمیایی معادل T4 و تاریخ برداشت به عنوان عامل فرعی در دو سطح شامل دو تاریخ 5 و 25 مرداد ماه بود، انجام شد. نتایج نشان داد که تیمارهای کودی از منبع آلی و شیمیایی براساس نیاز نیتروژنی و فسفری گیاه خرفه محتوای کلروفیل a و کلروفیل b را نسبت به شاهد به طور معنی‎داری افزایش دادند. در برداشت اول تیمار T8 با میانگین 33/0 میلی‎گرم در گرم کمترین میزان کاروتنوئیدها را نشان داد،. در برداشت دوم نیز، کمترین میزان کاروتنوئیدها مربوط به تیمار T2 و T7 به ترتیب با میانگین‎های 43/0 و 45/0 میلی‎گرم در گرم بود و اختلاف معنی‎داری با T1و T3 نداشت. در تیمارهای آلی نیز مشاهده شد میزان تسهیم ماده خشک برگ: ساقه تیمارهای کود مرغی (7/3:39/60) متعادل‎تر از تیمارهای کود گاوی بود (4/6:36/63). میزان نیترات تیمارهای کود مرغی و کود گاوی به‎طور معنی‎داری کمتر از تیمارهای کود شیمیایی بود. به طور کلی می‎توان اظهار کرد که تغذیه گیاه با منبع کود مرغی برای فتوسنتز و تولید گیاه خرفه نسبت به تأمین نیتروژن از کود معدنی و حتی کود