این پژوهشی بر کشت دوم ذرت (SC645) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. دور آبیاری به عنوان عامل اول در دو سطح شامل انجام آبیاری پس از 75 (I₁: به عنوان شاهد) و 120 میلی‌متر (I₂: آبیاری تأخیری) تبخیر از تشتک تبخیر کلاس آ و عامل دوم در دو سطح شامل کاربرد (S₁) و عدم کاربرد سیدروفور (S₂: به عنوان شاهد) بود. کاربرد سیدروفور به صورت محلول‌پاشی (غلظت 2 در هزار در مراحل 6-4 و 14-12 برگی) و مصرف با آب آبیاری (20 کیلوگرم در هکتار در مرحله گره بندی) صورت گرفت. نتایج آزمایش نشان داد دور آبیاری I₁ نسبت به I₂، سبب افزایش رنگیزه­های برگ، محتوای نسبی آب برگ (RWC)، پایداری غشاء، شاخص سطح برگ (LAI) و سطح مخصوص برگ (SLA) و کاهش ساکارز، پراکسیداسیون چربی­ها (MDA)، فعالیت آنزیم­های گایاکول­پراکسیداز و پلی­فنل­اکسیداز گردید. تیمار S₁ نیز در مقایسه با S₂، موجب افزایش رنگیزه­های برگ، قابلیت تنظیم اسمزی، میزان فعالیت آنزیم­های آنتی اکسیدان، RWC، پایداری غشاء، LAI و SLA و کاهش MDA شد. در برهمکنش عوامل آزمایش، در هر سطح آبیاری، کاربرد سیدروفور باعث افزایش کلروفیل (a، b و کل) برگ، پرولین و قندهای محلول شد. بیشترین عملکرد تر زیست‌توده (g/m² 8697) از تیمار I₁ بدست آمد. تیمار S₁ نیز در مقایسه با S₂ عملکرد تر زیست­توده به میزان g/m² 1644 گردد. در مجموع سیدروفور باکتریایی با بهبود قابلیت­های مورفولوژیک، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی ذرت توانست در تخفیف اثرات تنش خشکی و افزایش ظرفیت فتوسنتزی آن مؤثر باشد