مواد ژنتیکی موتانت‌ ابزاری بسیار ارزشمند در درک فیزیولوژیکی انتقال مجدد هستند و می‌توانند در ایجاد رقم متحمل به تنش خشکی مفید باشند. دو لاین موتانت پیشرفته گندم نان (T-67-60 وT-65-7-1 ) به همراه رقم تیپ وحشی آن‌ها (رقم طبسی) در دو شرایط رطوبتی (مطلوب و 40-30 درصـد ظرفیت مزرعه) به منظور بررسی انتقال مجدد کربوهیدرات‌های محلول ساقه به صورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار کشت شدند. آغاز اعمال تنش در مرحله ظهور کامل سنبله (زادوکس 60) بود و کربوهیدرات‌های محلول در 5 مرحله (0، 7، 14، 21 و 28 روز پس از گرده‌افشانی) به تفکیک میانگره‌های ساقه اندازه‌گیری شد. بر اساس نتایج می‌توان گفت تغییرات در دریافت سیگنال‌های پدیده پیری در اثر تنش خشکی، در قدرت مخزن، در مقدار ذخایر ساقه پیش از گرده‌افشانی و در استفاده از ظرفیت ذخایر طول ساقه از عوامل تأثیرگذار در بروز تنوع ژنوتیپ‌ها در انتقال مجدد کربوهیدرات‌های محلول ساقه در اثر تنش خشکی هستند. به نظر می‌رسد لاین‌ موتانت T-65-7-1 از نظر انتقال مجدد و کارایی آن در تنش خشکی نسبت به رقم تیپ وحشی با دریافت سریع‌تر سیگنال‌های پیری (به عنوان عامل محرک انتقال مجدد)، قدرت مخزن بالاتر (عملکرد دانه بیشتر) و ظرفیت ذخیره بالاتر (حداکثر غلظت و چگالی محتوای کربوهیدرات بیشتر) به طور معنی‌داری بهتر عمل می‌کند. همچنین لاین‌ موتانت T-65-7-1 از پتانسیل همه بخش‌های ساقه در انتقال مجدد کربوهیدرات‌های محلول ساقه به دانه در طی پر شدن دانه استفاده کرده است.