جلد 13، شماره 60 - ( جلد 13، شماره 60، خرداد و تیر 1403 )                   جلد 13 شماره 60 صفحات 250-235 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
2- گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران ، jahanbakhsh@uma.ac.ir
چکیده:   (525 مشاهده)
شوری از مهم­ترین تنش­های محیطی است که گسترش روزافزون آن، رشد و عملکرد گیاهان زراعی را کاهش می­دهد، در این راستا شناسایی ارقام چغندرقند متحمل به تنش شوری جهت بهبود واکنش‌های فیزیولوژیکی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به ‌همین منظور پژوهشی جهت بررسی ویژگی‌های فیزیولوژیکی ژنوتیپ­های چغندرقند تحت تنش شوری در سال 1399 انجام گرفت. این آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کاملاً تصادفی با سه تکرار در دانشگاه محقق اردبیلی تحت شرایط گلخانه‏ای انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل ژنوتیپ‌های مختلف چغندرقند (9 ژنوتیپ‏) به عنوان فاکتور اول و تنش شوری به عنوان فاکتور دوم در چهار سطح (شاهد و 4، 8 و 12 دسی‏زیمنس بر متر) بودند. نتایج نشان داد که اثرات تنش شوری بر محتوای کلروفیل، پروتئین محلول، محتوای پرولین، قندهای محلول و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی (کاتالاز، پراکسیداز و پلی‌فنل ‌اکسیداز) ارقام مختلف چغندرقند معنی‌دار بود. سطوح بالاتر تنش شوری (12 دسی‌زیمنس بر متر) موجب افزایش معنی‌دار پروتئین محلول، محتوای پرولین، قندهای محلول و فعالیت آنزیم‌های کاتالاز، پراکسیداز و پلی‌فنل‌ اکسیداز نسبت به سایر سطوح تنش شوری و تیمار شاهد شد. در­حالی­که، بیش‌ترین محتوای کلروفیل a، b و کلروفیل کل در رقم شماره 15 و 4 در تیمار عدم اعمال تنش شوری مشاهده شد. در ژنوتیپ­های مورد مطالعه، ژنوتیپ‌های شماره 6، 15 و 20 از بیش‌ترین فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی در شرایط تنش شوری 12 دسی‌زیمنس بر متر برخوردار بودند. لذا، در سطوح بالاتر تنش شوری، ارقام مقاوم چغندرقند با بهبود محتوای اسمولیت‌های سازگار و فعالیت‌های آنتی‌اکسیدانی از طریق حقظ ساختار غشا از کاهش محتوای رنگدانه‌های فتوسنتزی جلوگیری می‌کنند.
شماره‌ی مقاله: 14
متن کامل [PDF 998 kb]   (207 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تنش شوري
دریافت: 1402/9/11 | پذیرش: 1402/12/7 | انتشار: 1403/3/29

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.