جلد 10، شماره 41 - ( جلد 10 شماره 41- فروردین و اردیبهشت 1400 )
جلد 10 شماره 41 صفحات 16-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
بررسی تأثیر اسید هیومیک بر تغییرات غلظت عناصر غذایی برگ، ریشه و ساقه مرزه خوزستانی در شرایط تنش شوری
حدیث زارع منش1 
، حمیدرضا عیسوند* 2، ناصر اکبری1 ، احمد اسماعیلی1 ، محمد فیضیان1
، حمیدرضا عیسوند* 2، ناصر اکبری1 ، احمد اسماعیلی1 ، محمد فیضیان1
1- دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان
2- دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان ،eisvand.hr@lu.ac.ir
2- دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان ،
چکیده: (2123 مشاهده)
بهمنظور بررسی اثر اسید هیومیک بر میزان جذب و تخصیص عناصر به بخشهای مختلف گیاه مرزه خوزستانی در شرایط تنش شوری، آزمایشی گلخانه‌ای به‌صورت فاکتوریل دو عاملی در قالب طرح بلوک‌های کاملاً تصادفی در چهار تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل پنج سطح خاک کاربرد اسید هیومیک (صفر، 10، 20، 30 و 40 میلیگرم در کیلوگرم خاک) و پنج سطح تنش شوری (صفر، 25، 50، 75 و 100 میلی مولار کلرید سدیم) بود. با افزایش شدت تنش شوری از میزان وزن خشک اندام هوایی کاسته شد به گونه‌ای که سطح 100 میلی‌مولار کلرید سدیم، میانگین وزنی این صفت را به میزان 16 درصد کاهش داد. در مقابل کاربرد اسید هیومیک بهویژه سطح 60 میلیگرم بر کیلوگرم، میانگین وزنی اندام هوایی را نسبت به شاهد 25 درصد افزایش داد. اثرات اصلی شوری و هیومیک اسید و همچنین اثر متقابل آنها بر غلظت عناصر اندازه‌گیری شده بجز نیتروژن ساقه و برگ، در سطح یک درصد معنی‌دار بود. نتایج نشان داد که در بین اندام‌های مختلف گیاه (ریشه، ساقه و برگ) بیشترین میزان سدیم، پتاسیم، فسفر، روی و نیتروژن در برگ و به ترتیب در سطوح تیماری S4H5، S1H5، S1H4، S2H2، S1H5 و با مقادیر 5064، 9000، 13، 9/19 و 91/3 میلیگرم بر کیلوگرم وزن خشک مشاهده شد. بیشترین غلظت آهن در بین اندام‌های مختلف متعلق به ریشه و در تیمار S2H1 با مقدار 9/759 میلیگرم بر کیلوگرم وزن خشک بود. بهطورکلی با افزایش میزان شوری و کاهش میزان هیومیک اسید غلظت املاح نظیر سدیم افزایش و از غلظت عناصر مفید و ضروری برای گیاه کاسته شد. با توجه به نتایج میتوان بیان داشت که احتمالاً استفاده خاک کاربرد اسید هیومیک در مقادیر بالا (40 و 60 میلیگرم در کیلوگرم خاک) بتواند بهواسطه تأثیر بر تغییرات عناصر غذایی اندام‌های گیاهی باعث تعدیل اثرات تنش شوری شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |