۴ نتیجه برای تریتیکاله
احمد ارزانی، مریم صاالحی،
جلد ۱، شماره ۲ - ( ۱۰-۱۳۹۱ )
چکیده
احمد ارزانی۱* و مریم صالحی۱
گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان
چکیده:
تأثیر شوری بر فعالیت آنزیم‌های آسکوربات پراکسیداز (APX)، گلوتاتیون ردوکتاز (GR)، سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)، محتوای کاروتنوئیدها، میزان پراکسیداسیون لیپید بر حسب میزان تیوباربیوتیوریک اسید و عملکرد دانه ۱۸ لاین تریتیکاله شامل نه لاین دابل-هاپلوئید و نه لاین F۸ خواهری در مقایسه با دو رقم گندم روشن (متحمل به خشکی) و کویر (متحمل به شوری) در شرایط بدون تنش و تنش شوری در آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در دو شرایط محیطی (عدم تنش و تنش شوری) در سال زراعی ۱۳۸۸-۱۳۸۷ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان مطالعه شد. در هر دو شرایط محیطی، تا اواسط مرحله ساقه‌دهی آبیاری با آب معمولی (غیر شور) انجام شده و پس از آن در آزمایش شوری آبیاری با آب شور (هدایت الکتریکی ۱۶ دسی زیمنس بر متر) انجام گرفت. شوری منجر به افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان و پراکسیداسیون لیپید و کاهش محتوای کارتنوئیدها در ژنوتیپ‌های گندم و تریتیکاله شد. رابطه منفی و معنی داری (*۵۴/۰=- r) بین کاهش عملکرد دانه ناشی از شوری و محتوای کاروتنوئید در شرایط تنش شوری وجود داشت. در هر دو شرایط محیطی همبستگی منفی و معنیداری بین عملکرد دانه و پراکسیداسیون لیپید (در هر دو شرایط محیطی**۶۱/۰=- r) مشاهده شد. مقایسات متعامد نشان دهنده فعالیت بالاتر آنزیم‌های آنتی اکسیدان و پراکسیداسیون لیپید کمتر در تریتیکاله نسبت به گندم بود که احتمالا مرتبط با تحمل به شوری بالاتر تریتیکاله بوده است.
رئوف سید شریفی، سپیده عباس پور،
جلد ۳، شماره ۸ - ( ۸-۱۳۹۳ )
چکیده
ببه منظور بررسی تاثیر مقادیر نیتروژن و تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد بر عملکرد کمی و کیفی، خصوصیات ریشه، سرعت ظهور برگ و طول دوره پر شدن دانه تریتیکاله، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۱۳۹۰ انجام گردید. تیمارها شامل مقادیر کود نیتروژن (صفر، ۸۰، ۱۶۰و ۲۴۰ کیلوگرم در هکتار) از منبع اوره و تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد در چهار سطح (تلقیح بذر با باکتری آزوسپریلیوم لیپوفروم استرین OF، باکتری سودوموناس پوتیدا سویه های ۴۱ و ۹ و عدم تلقیح بذر با این باکتری‌ها به عنوان شاهد) بود. مقایسه میانگین‌ها نشان داد که حداکثر عملکرد دانه (۳۶/۱ گرم در بوته) در ترکیب تیماری تلقیح بذر با باکتری آزوسپریلیوم در مصرف ۱۶۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار بدست آمد. کاربرد باکتری‌های محرک رشد و افزایش مقادیر نیتروژن سرعت ظهور برگ را افزایش داد. بالاترین فیلوکرون (۲۳/۵ روز) و کمترین سرعت ظهور برگ (۱۹۱/۰ در روز) به ترکیب تیماری عدم مصرف و عدم تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد تعلق داشت. آن در ترکیب تیماری تلقیح بذر با آزوسپریلیوم در مصرف ۲۴۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار برعکس بود. سرعت و طول دوره موثر پر شدن دانه تحت تأثیر مقادیر کود نیتروژن و تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد قرار گرفتند. حداکثر وزن دانه (۰۵۱۶/۰ گرم) و طول دوره موثر پر شدن دانه (۶/۲۹ روز) در سطوح کودی ۱۶۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار در تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد برآورد گردید. به نظر می‌رسد به منظور افزایش عملکرد دانه، سرعت ظهور برگ و طول دوره پر شدن دانه ۱۶۰ کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار در تلقیح بذر با آزوسپریلیوم به کار برده شود.
رئوف سید شریفی، حسین کمری،
جلد ۴، شماره ۱۳ - ( ۷-۱۳۹۴ )
چکیده
کاربرد باکتری های افزاینده رشد و محلول پاشی با نانواکسید روی روشی مناسب و ارزان برای افزایش عملکرد تریتیکاله است. در این راستا به منظور بررسی تأثیر نانو اکسید روی و تلقیح بذر با باکتری‌های افزاینده رشد بر میزان مشارکت انتقال مجدد ماده خشک و ذخایر ساقه در عملکرد دانه، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه‌ای و برخی شاخص‌های فیزیولوژیک تریتیکاله، آزمایشی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در سال ۱۳۹۲ اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل محلول پاشی با نانو اکسید روی در پنج سطح (عدم محلول پاشی به عنوان شاهد، ۲۵/۰، ۵/۰، ۷۵/۰ و ۱ گرم در لیتر) و چهار سطح تلقیح بذر شامل عدم تلقیح بذر با باکتری به عنوان شاهد، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم استرین ۵، آزوسپریلیوم لیپوفروم استرین OFو سودوموناس پوتیدا استرین۹ بودند. بیشترین مشارکت انتقال مجدد ماده خشک و ذخایر ساقه در عملکرد دانه در عدم تلقیح بذر با باکتری‌ها و عدم محلول پاشی نانو اکسید روی به دست آمد. مقایسه میانگین‌ها نشان داد که بالاترین عملکرد و اجزای عملکرد، محتوای کلروفیل و هدایت روزنه‌ای، بیوماس کل و سرعت رشد محصول در تلقیح بذر با آزوسپریلیوم و ازتوباکتر × محلول‌پاشی یک گرم در لیتر نانو اکسید روی و کمترین آن‌ها در حالت عدم تلقیح بذر با باکتری‌های افزاینده رشد × عدم محلول پاشی با نانو اکسید روی به دست آمد. از این رو به منظور افزایش عملکرد دانه، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه‌ای و برخی شاخص‌های فیزیولوژیک نظیر زیست توده کل و سرعت رشد محصول می‌توان پیشنهاد کرد که تلقیح بذر تریتیکاله با ازتوباکتر و آزوسپریلیوم × محلول پاشی یک گرم در لیتر نانو اکسید روی به کار برده شود.
لیلا سلیمانپور، روح اله نادری، مهدی نجفی،
جلد ۷، شماره ۲۴ - ( ۵-۱۳۹۷ )
چکیده
به منظور بررسی میزان جذب عناصر نیتروژن، فسفر و پتاسیم گیاهان زراعی و علفهای هرز، آزمایشی مزرعهای در سال زراعی ۹۴-۱۳۹۳ انجام شد. ۱۶ تیمار (۱۰ تیمار تک کشتی گندم، جو، تریتیکاله، نخود و باقلا با و بدون علف هرز و ۶ تیمار کشت مخلوط ۵۰:۵۰ گندم+ نخود، گندم+ باقلا، جو+ نخود، جو+ باقلا، تریتیکاله+ نخود و تریتیکاله+ باقلا با حضور علف هرز) در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار بررسی شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد نیتروژن شاخساره غلات در تک کشتی گندم بدون علف هرز (۱/۸ درصد) و در شاخساره لگومها در تک کشتیهای نخود با علف هرز (۳/۱۷ درصد) و نخود بدون علف هرز (۸/۱۵ درصد) به دست آمد. نیتروژن علفهای هرز در تیمارهای تک کشتی با علف هرز و کشت مخلوط بر اساس آزمون دانکن تفاوت معنیداری نداشت. درصد فسفر شاخساره غلات در تیمارهای کشت مخلوط گندم + باقلا (۸۰/۰ درصد) و تک کشتی گندم بدون علف هرز (۷۹/۰ درصد) حداکثر بود. بیشترین درصد فسفر در شاخساره لگومها و علفهای هرز به ترتیب در تیمارهای تک کشتی نخود بدون علف هرز (۹۰/۱ درصد) و نخود با علف هرز (۱۳/۰ درصد) مشاهده شد. بیشترین درصد پتاسیم شاخساره غلات، لگومها و علفهای هرز به ترتیب در تیمارهای کشت مخلوط جو + نخود (۹۵/۱ درصد)، تریتیکاله+ نخود (۵۹/۱ درصد) و جو + نخود (۹۰/۱ درصد) مشاهده شد. بنابراین کشت مخلوط میتواند با کاهش جذب عناصر غذایی توسط علفهای هرز موجب افزایش جذب عناصر غذایی برای گیاهان زراعی شود.
