جستجو در مقالات منتشر شده


۵ نتیجه برای cheniany
بررسی مقایسه ای تاثیر تیمار خارجی سیلیسیم و اسید آسکوربیک بر توان آنتی اکسیدانی گیاه دارویی ریحان سبز (Ocimum basilicum L.) در شرایط تنش شوری
بتول اسدی، منیره چنیانی، مهرداد لاهوتی،
جلد ۷، شماره ۲۷ - ( جلد ۷ شماره ۲۷ ۱۳۹۷ )
چکیده

گیاه ریحان(Ocimum basilicum L.) متعلق به تیره نعناع و از گیاهان نسبتاً حساس به شوری محسوب می‌شود. تنش شوری یکی از مهمترین عوامل محدود کننده تولید محصولات کشاورزی است. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه ای تاثیر بهبودی غلظت های مختلف سیلیسیم (SiO۴-۲)(۰، ۱ و۲ میلی مولار) و اسیدآسکوربیک (۰، ۲۵ و۵۰ میلی مولار) بر گیاه ریحان سبز در مواجه با سطوح مختلف تنش شوری (۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی مولار) در آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی و در سه تکرار انجام شد. بدین منظور، شاخص پایداری غشاء، میزان پراکسیداسیون لیپیدهای غشاء و محتوای پراکسید هیدروژن (H۲O۲) و توان آنتی اکسیدانی آنزیمی و غیرآنزیمی (فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز، پراکسیداز، پلی فنل اکسیداز و کاتالاز، محتوای پرولین و قندهای محلول) در شرایط مختلف تنش و تیمارها مورد ارزیابی قرار گرفت. هرچند تجمع پرولین و کربوهیدرات های محلول در برگ ریحان سبز، درنتیجه تیمار خارجی سیلیسیم در حین تنش شوری دارای بیشینه افزایش بود (به ترتیب μmol/g F.W. ۶۴۷/۱۰ و g/۱۰۰g D.W. ۸۴۷/۷۲) ولیکن تیمار خارجی اسید آسکوربیک توانست نقش مهمی در کاهش معنی دار میزان پراکسید شدن لیپیدهای غشاء و محتوای H۲O۲ در برابر تنش شوری (به ترتیب μmol/g F.W. ۶۴۵/۵۸۰ وμg /g F.W.  ۱۴۵/۱۳۵) داشته باشد. نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت همه آنزیم های مورد بررسی درغلظت های بالای نمک افزایش یافت اما کاربرد سیلیسیم و اسیدآسکوربیک منجر به بیشینه افزایش معنی دار فعالیت آنزیم های پراکسیداز و کاتالاز در برگ ها گردید. افزایش معنی دار (۱۲۲درصدی) فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در نتیجه تیمار با سیلیسیم و افزایش معنی دار (۱۳۷درصدی) فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز در نتیجه تیمار با اسیدآسکوربیک مشاهده شد. بر اساس نتایج این پژوهش، مصرف سیلیسیم و اسیدآسکوربیک به عنوان تیمارهای خارجی می توانند از طریق تاثیر بر مسیرهای ویژه و مجزای دفاعی، سیستم مقاومتی گیاه ریحان در برابر تنش شوری را افزایش دهند و کاندیداهای مناسبی در جهت کاهش اثرات مخرب شوری بر بقا و رشد گیاه باشند


اثر متیل جاسمونات، IAA و BAP بر توان کالزایی، محتوای برخی ترکیبات فنلی و ظرفیت آنتی اکسیدانی کلپوره (Teucrium polium L.)
زهرا محمدزاده، منیره چنیانی، لیلا سمیعی،
جلد ۱۰، شماره ۴۵ - ( جلد ۱۰، شماره ۴۵- آذر و دی ۱۴۰۰ )
چکیده
این پژوهش با هدف بررسی اثر هورمون­های گیاهی (IAA و BAP) و الیسیتور متیل­جاسمونات بر توان کالزایی ریزنمونه برگ کلپوره (Teucrium polium L.) و محتوای برخی ترکیبات فنلی (فنل­کل، o-دی­فنل، اسیدهای فنلی، فلاونوئید و فلاون) و ظرفیت آنتی­اکسیدانی آن انجام شد. ریزنمونه برگ از گیاه بالغ رشدیافته در شرایط هیدروپونیک تهیه و در محیط­کشت MS دارای غلظت­های مجزا و تلفیقی IAA (۱/۰، ۵/۰ و ۱ میلی­گرم در لیتر) و  BAP(۵/۰، ۱ و ۵/۱ میلی­گرم در لیتر) کشت شدند. تیمارهای دارای بیشترین درصد کالزایی و وزن تر و خشک به­عنوان شرایط هورمونی بهینه، جهت بررسی تأثیر متیل­جاسمونات (۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میکرومولار) بر متابولیت­های فنلی انتخاب شدند. هشت هفته پس از رشد کالوس­ها، محتوای ترکیبات فنلی مختلف و ظرفیت آنتی­اکسیدانی عصاره­ها (براساس دو آزمون DPPH و FRAP) سنجش شدند. اگرچه درصد کالزایی بالاتری در همه تیمارهای هورمونی نسبت به شاهد دیده شد، اما کالزایی صددرصد در شرایط هورمونی "IAA۰,۱+BAP۱" و "IAA۱+BAP۱,۵" میلی­گرم در لیتر مشاهده شد. بیشترین وزن تر و خشک کالوس­ها نیز در تیمارهای تلفیقی "IAA۰,۱+BAP۰,۵ "، "IAA۰,۱+BAP۱"، "IAA۱+BAP۰,۵" و "IAA۱+BAP۱,۵" میلی­گرم در لیتر ثبت شد. نتایج حاصل از بخش دوم آزمایشات نشان داد که محتوای ترکیبات فنلی و همه زیرمجموعه­های آن بجز o-دی­فنل، دارای بیشینه میزان در زمان تیمار با غلظت ۵۰ میکرومولار متیل­جاسمونات ،در تمامی تیمارهای هورمونی، بودند. همچنین همبستگی قوی بین خاصیت آنتی­اکسیدانی DPPH (r۲= -۰,۷۳۵) و FRAP (r۲= ۰,۸۷۶) با محتوای ترکیبات فنلی مشاهده شد. از این­رو متیل­جاسمونات به­عنوان یک محرک توانمند می­تواند موجب بالابردن سنتز ترکیبات فنلی و به­طبع­آن افزایش توان آنتی­اکسیدانی در کالوس کلپوره گردد و این شیوه را به­عنوان یک فن مؤثر در جهت تأمین ترکیبات دارویی- فنلی در شرایط کشت کالوس معرفی نماید.
Allelopathic effects of apricot (Prunus armeniaca L.) root on some crops and weeds
Noshin Ashna، Ali Ganjeali، Monireh cheniany، Seyed Mousa Mousavi-Kouhi،
جلد ۱۱، شماره ۵۲ - ( جلد ۱۱، شماره ۵۲، بهمن و اسفند ۱۴۰۱ )
چکیده
Allelopathic effect of apricot (Prunus armeniaca L.) root on some crops and weeds was investigated in two independent experiments. First, the effect of concentrations aqueous extract of apricot root (AAR) was assayed on the seed germination of Cicer arietinum L., Phaseolus vulgaris L., Triticum aestivum L., Zea mays L., Amaranthus retroflexus L., Secale cereal L., and Avena ludoviciana Durieu. In the second experiment, two pot trials were carried out to investigate the effect of AAR and apricot root powder (ARP) on the seedlings of P. vulgaris, Z. mays, S. cereal, and A. retroflexus. The results showed that germination was halted in T. aestivum, C. arietinum, A. ludoviciana, and S. cereal under all treatment levels, in A. retroflexus under ۷۵ and ۱۰۰%, and in P. vulgaris under ۱۰۰% of AAR. Also, the results showed that effects of AAR and ARP on the biomass, membrane stability index, chlorophylls, carotenoids, proline, and protein content, and antioxidant enzymes activity were not significant, with a few exceptions. It can be concluded that the allelopathic effect of apricot root is mostly exerted by inhibiting the germination of target plants rather than effect on later stage of plant growth and development.

ارزیابی توان دگرآسیبی عصاره آبی و مالچ‌برگی گیاه اکالیپتوس بر شاخص‌های مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهچه‌های خیار (Cucumis sativus var. beith alpha) و علف هرز
رضا یغمایی، وجیهه گنجعلی، مهرداد لاهوتی، منیره چنیانی،
جلد ۱۲، شماره ۵۶ - ( جلد ۱۲، شماره ۵۶، مهر و آبان ۱۴۰۲ )
چکیده
تحقیق حاضر، به بررسی و مقایسه اثرات دگرآسیبی عصاره آبی و مالچ­برگ اکالیپتوس(globulus Labill. Eucalyptus) بر گیاهچه­های خیار (Cucumis sativus var. beith alpha) و علف هرز تاجریزی سیاه (Solanum nigrum L.)، در قالب طرح کاملاً تصادفی پرداخت. ۲۱ روز پس از تیمار گیاهچه­ها با عصاره­های آبی (۵، ۱۰، ۱۵ و ۲۰ گرم در لیتر) و مالچ­برگی اکالیپتوس (سه و پنج درصد وزنی/حجمی)، برخی صفات مورفولوژیکی، ضریب پایداری غشا، محتوا پرولین و مالون دی­آلدئید، همچنین محتوای پروتئین محلول و فعالیت آنزیم­های آنتی­اکسیدان پلی­فنل اکسیداز و گایاکول پراکسیداز در گیاهان مورد نظر بررسی شدند. براساس نتایج، هر چند هر دو تیمار عصاره آبی و مالچ­برگی موجب کاهش ارتفاع و وزن خشک بخش هوایی و وزن خشک ریشه خیار و علف هرز تاجریزی سیاه (نسبت به شاهد) شد ولیکن مجموع طول ریشه­های خیار در زمان تیمار با تمام غلظت­های عصاره آبی و مالچ سه درصد افزایش یافت. ارزیابی شاخص پایداری غشا، محتوا پرولین و مالون دی­آلدئید نشان داد که تأثیر منفی مالچ­برگی (۳ و ۵ درصد) بر تاجریزی سیاه مهرز است. تیمار با عصاره آبی توانست فعالیت آنزیم­های مذکور در خیار را افزایش دهد به­طوریکه بیشترین فعالیت آنزیم­ها در غلظت ۲۰ گرم در لیتر عصاره آبی مشاهده شد. این در حالی بود که تیمار با عصاره­های آبی بر تاجریزی سیاه موجب کاهش محتوای پروتئین محلول و آنزیم­های مورد بررسی شد. در مجموع و با تلفیق نتایج مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی پژوهش حاضر می‌توان بیان داشت که عصاره‌های آبی در مقایسه با مالچ­برگی، توانایی بهتری در مقابله با علف هرز تاجریزی سیاه نشان دادند و شاید بتوان استفاده از این نوع تیمار را برای علف‌کشی در مزارع سبزی و صیفی پیشنهاد نمود.

اثر زمان برداشت بر میزان برخی متابولیت‌های ثانوی و عناصر فلزی یونجه (Medicago sativa L.)
حمید رضا وحیدی‌پور، منیره چنیانی، مهرداد لاهوتی، علی گنجعلی، مریم مقدم متین،
جلد ۱۲، شماره ۵۷ - ( جلد ۱۲، شماره ۵۷، آذر و دی ۱۴۰۲ )
چکیده
گیاهان علوفه‌ای به دلیل داشتن ترکیبات زیست‌فعال که تغذیه دام‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند و نیز قابلیت درمانی آن‌ها برای انسان‌ها، مورد توجه قرار گرفته‌اند. امروزه در سامانه‌های کشت گیاهان علوفه‌ای، زمان مناسب برداشت برای دستیابی به عملکرد بهینه بسیار اهمیت دارد. به منظور بررسی اثر زمان برداشت (یک الی هشت هفته پس از برداشت اولیه) بر محتوای برخی متابولیت‌های ثانوی (فنل، فلاونوئید، ایزوفلاونوئید و آلکالوئید) و عناصر فلزی (روی، آهن، منیزیم و منگنز) یونجه، آزمایشی بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که غلظت این متابولیت‌ها و عناصر به طور قابل توجهی در زمان‌های مختلف برداشت محصول تغییر کرد. به‌طوری‌که محتوای فنل کل در هفته‌های پنجم، ششم و هفتم (به ترتیب، افزایش ۳۷/۲، ۲۹/۲ و ۲۴/۲ برابری نسبت به هفته دوم)، محتوای تام فلاونوئید در هفته ششم (افزایش ۸۹/۱ برابری نسبت به هفته دوم)، محتوای ایزوفلاونوئید کل در هفته ششم (افزایش ۷۵/۱ برابری نسبت به هفته اول) و محتوای آلکالوئید کل در هفته‌های هفتم و هشتم (به ترتیب، افزایش ۵۸/۱۰ و ۷۵/۱۱ برابری نسبت به هفته اول) بیشترین مقدار بودند. همچنین میزان بیشینه عنصر آهن در هفته‌های پنجم و ششم و میزان بیشینه عناصر منیزیم و منگنز در هفته ششم مشاهده شدند. وجود بیشینه میزان این فیتواستروژن‌ها و عناصر در مراحل اواسط و اواخر گلدهی (به ترتیب، هفته‌های پنجم و ششم) احتمالاً می‌تواند عامل مهمی در تعیین کیفیت علوفه و میزان بازده محصول باشد و با توجه به خواص دارویی آن‌ها برای انسان، این مراحل مناسب‌ترین زمان برداشت محصول است.
صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فرآیند و کارکرد گیاهی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Journal of Plant Process and Function

Designed & Developed by : Yektaweb