جلد 8، شماره 29 - ( جلد 8 شماره 29 1398 )                   جلد 8 شماره 29 صفحات 327-313 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشگاه یزد ، sarafraz.ardakani@yazd.ac.ir
چکیده:   (3011 مشاهده)
برهمکنش هورمون‌ها نقش مهمی در تعادل گیاه با محیط بویژه در مواجهه با تنش‌ها در هر دو مرحله رویشی و زایشی بازی می‌کند. بدین منظور آزمایشی به صورت برهمکنش تیمارهای انفرادی و مضاعف هورمون‌های کینتین و 24-اپی‌براسینولید با دو سطح آبیاری به صورت اعمال ظرفیت‌های زراعی 100% (کنترل) و 50% (تنش خشکی) از شروع مرحله گرده افشانی در سه رقم گندم متحمل (پیشتاز)، نیمه‌متحمل (سبلان) و حساس (گاسپارد) به خشکی به صورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 4 تکرار در گلخانه طراحی شد. سپس میزان وزن تر و خشک و محتوای نسبی آب، آبسیزیک اسید، پراکسید هیدروژن و مالون‌دی‌آلدهید و فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز برگ‌های پرچم در مرحله بعد از گرده‌افشانی بررسی‌ و مقایسه شدند. طی بروز خشکی، میزان وزن تر و خشک و محتوای نسبی آب، بویژه در رقم گاسپارد، کاهش معنی‌داری یافت. تحت تنش خشکی سطح آبسیزیک‌اسید درونی بویژه در رقم مقاوم افزایش نشان داد. 24-‌‌‌‌اپی‌براسینولید موثرترین تیمار در افزایش وزن تر و خشک، بازیابی محتوای نسبی آب و افزایش سطح درونی آبسیزیک‌اسید برگ پرچم طی بروز خشکی، بویژه در رقم متحمل بود. تنش خشکی به صورت معنی‌داری سبب افزایش بیشتر فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات‌پراکسیداز و کاتالاز در رقم پیشتاز نسبت به ارقام گاسپارد و سبلان شد. در مقابل، تجمع کمتر مقدار پراکسید هیدروژن و مالون‌دی‌آلدهید نیز در رقم متحمل نسبت به دو رقم نیمه‌متحمل و حساس مشاهده شد. علی‌رغم اینکه تیمار انفرادی 24-اپی‌براسینولید موثرترین تیمار در افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان مورد بررسی بود، ترکیب کینتین و 24-اپی‌براسینولید باعث بیشترین کاهش شاخص‌های تنش اکسیداتیو گردید. در یک نتیجه‌گیری کلی، رقم پیشتاز نسبت به ارقام سبلان و گاسپارد منفعت بیشتری از تیمارهای هورمونی در جهت افزایش کارایی آنتی‌اکسیدانی طی بروز تنش خشکی جست. 
متن کامل [PDF 840 kb]   (771 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تنظیم کننده های رشد گیاهی
دریافت: 1396/6/4 | پذیرش: 1396/12/13 | انتشار: 1398/2/28

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.