جلد 12، شماره 56 - ( جلد 12، شماره 56، مهر و آبان 1402 )                   جلد 12 شماره 56 صفحات 262-239 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- محقق بخش گیاه‌پزشکی مرکز تحقیقات کشاورزی جنوب کرمان، کرمان، ایران
2- کشاورزی، دانشگاه ولی‌عصر (عج) رفسنجان، رفسنجان، کرمان، ایران ، sedaghati@vru.ac.ir
3- کارشناس بخش گیاه‌پزشکی مرکز تحقیقات کشاورزی جنوب کرمان، کرمان، ایران
4- گروه کشاورزی دانشگاه پیام‌نور تهران، ایران
چکیده:   (528 مشاهده)
قارچ‌های آربوسکولار میکوریزا یکی از مهمترین ریزجانداران خاک هستند که با بیش از 90 درصد گیاهان خشکی رابطه همزیستی برقرار می‌کنند. به‌منظور بررسی تأثیر همزیستی گونه‌های Rhizophagus intraradices و  Funneliformis mosseaeبر برخی صفات رویشی، فیزیولوژیکی و میزان جذب برخی عناصر غذایی گیاهچه‌های پیازچه، آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه‌ای به اجرا درآمد. فاکتورهای مورد آزمایش شامل فاکتور اول کاربرد مخلوط گونه‌های آربوسکولار میکوریزا در سه سطح (بذرمال، خاک کاربرد و شاهد) و فاکتور دوم سترون کردن خاک در دو سطح (استریل و غیراستریل) بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد تمام فاکتورهای مورد بررسی در پیازچه‌های میکوریزایی نسبت به گیاهان غیرمیکوریزایی به‌طور معنی‌داری افزایش یافتند. براساس نتایج مقایسه میانگین داده‌ها، بیشترین وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه به ترتیب در تیمارهای کاربرد میکوریزا به صورت بذرمال و خاکی در خاک استریل به‌دست آمد. بالاترین ارتفاع اندام هوایی پیازچه و بیشترین میزان جذب فسفر و نیتروژن با کاربرد میکوریزا به صورت خاکی در خاک استریل حاصل گردید. درصد کلونیزاسیون میکوریزایی، میزان عناصر مس، روی، منگنز و آهن و همچنین، محتوای کلروفیل a و b، کل و کاروتنوئید در تیمار مایه‌زنی پیازچه با روش بذرمال در خاک استریل در مقایسه با سایر تیمارها، بیشتر بود. به­طور­کلی قارچ‌های آربوسکولار میکوریزای استفاده­شده با روش بذرمال در خاک استریل توانستند از طریق افزایش جذب عناصر غذایی و رنگیزه­های فتوسنتزی موجب بهبود رشد پیازچه شوند.
شماره‌ی مقاله: 16
متن کامل [PDF 1256 kb]   (287 دریافت)    
نوع مطالعه: كاربردي | موضوع مقاله: تنظیم کننده های رشد گیاهی
دریافت: 1400/10/7 | پذیرش: 1401/10/26 | انتشار: 1402/8/16

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.