در این بررسی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با فلز سنگین کادمیوم در دو سطح (صفر و 100 میکرومولار)، دو سطح 24-اپی‌براسینولید (صفر و 75/0 میکرومولار) و دو سطح نانوذره سیلیس (صفر و 50 میلی‌گرم در لیتر) روی گیاه گوجه‌فرنگی انجام شد. تنش کادمیوم به طور معنی‌داری باعث کاهش پارامتر‌‌های رشدی، محتوای کلروفیل و همچنین افزایش محتوای ترکیبات فنولی، مالون‌د‌‌آلدئید، پراکسید‌هیدروژن و افزایش تجمع کادمیوم در برگ گیاه گوجه‌فرنگی شد. نتایج نشان داد که پیش‌تیمار نانوذره سیلیس منجر به بهبود ویژگی‌های رشدی و افزایش فعالیت پلی‌فنول‌اکسیداز در برگ گیاه تحت تنش گردید. کاهش محتوای ترکیبات فنولی، مالون‌د‌‌آلدئید و پراکسید‌هیدروژن، به دنبال کاهش تجمع کادمیوم در این تیمار مشاهده شد. پیش‌تیمار 24-اپی‌براسینولید نیز منجر به کاهش محتوای ترکیبات فنولی، مالون‌د‌آلدئید، پراکسید‌هیدروژن و همچنین افزایش وزن تر اندام هوایی، نسبت طول ریشه به طول ساقه، فعالیت پلی‌فنول‌اکسیداز و کاتالاز و کاهش تجمع کادمیوم در برگ گیاه تحت تنش شد. بر اساس نتایج اثر متقابل پیش‌تیمار نانوذره سیلیس و 24-اپی‌براسینولید بر محتوای مالون‌د‌آلدئید و پراکسید‌هیدروژن و نیز وزن خشک ریشه، فعالیت آنزیم پلی‌فنول‌اکسیداز و کاهش تجمع کادمیوم در برگ معنی دار بود. به نظر می‌رسد تیمار‌های نانوذره سیلیس و 24-اپی‌براسینولید با بهبود ویژگی‌های بیوشیمیایی و مقاومت آنتی‌اکسیدانی گوجه‌فرنگی منجر به افزایش رشد و تخفیف تنش کادمیوم می‌گردد.

واژه‌های کلیدی: پلی‌فنول‌اکسیداز، پراکسید‌هیدروژن، ترکیبات فنولی، کاتالاز، گوجه‌فرنگی

متن کامل [PDF 574 kb]   (648 دریافت)