چغندر­قند یکی از گیاهان استراتژیک و صنعتی دنیا محسوب می­گردد و نقش مهمی در تولید قند دارد. خشکی یکی از مهمترین عوامل محدود کننده تولید چغندر­قند است. بر این اساس این آزمایش در قالب طرح کرت­های خرد شده بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی در سال زراعی 95-1394 با چهار تکرار در منطقه چناران روستای بهمن جان انجام شد. فاکتور اصلی آزمایش شامل سه دور آبیاری 7 و 14 و 21 روز به روش قطره ای و فاکتور فرعی مشتمل بر 4 رقم (شامل ارقام خارجی سمنتا و پیرولا و ارقام داخلی شامل پایا (016) و شکوفا (034)) بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با افزایش فواصل آبیاری از 7 به 21 روز موجب کاهش عملکرد ریشه چغندرقند از 7/88 به 1/76 تن در هکتار گردید. همچنین با افزایش فواصل آبیاری از 7 به 21 روز میزان اکسیداسیون سلولی که بر آوردی از فعالیت رادیکال‎های آزاد اکسیژن (ROS) می باشد مطابق انتظار افزایش نشان داد که در تیمار آبیاری هر 21 روز (8/21 میکرومول بر گرم وزن تر) بیشترین مقدار آن مشاهده شد. بیشترین مقدار آنزیم کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز به ترتیب 119 و 1481 واحد استاندارد بر میلی گرم پروتئین بود که به ترتیب در تیمارهای آبیاری هر 14 و هر 21 روز مشاهده شد. نتایج بیان ژن‏های CPX1، CPX2 و NDP حاکی از افزایش میزان بیان هر ژن سه تحت شرایط بروز تنش خشکی بود که مبین نقش آن‏ها در القای تحمل به خشکی بود. 

واژه‌های کلیدی: بیان ژن، تنش خشکی، سوپراکسید دیسموتاز، چغندر قند، کاتالاز.

متن کامل [PDF 473 kb]   (847 دریافت)