جلد 8، شماره 33 - ( جلد 8، شماره 33 ، 1398 1398 )                   جلد 8 شماره 33 صفحات 386-373 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشکده کشاورزی دانشگاه پیام نور ، hamideh_6285@yahoo.com
2- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، تهران
3- گروه زراعت-فیزیولوژی گیاهان زراعی، دانشگاه ایلام
چکیده:   (1886 مشاهده)
به­منظور بررسی اثر تلقیح دو­گانه باکتری حل­کننده فسفات و آزوسپیریلوم بر وضعیت تنظیم­کننده­های رشدی و عملکرد دانه جو تحت سطوح مختلف نیتروژن آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال 1393 انجام شد. آزمایش در قالب طرح اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کاملاً تصادفی بوده و تیمارها شامل عامل اصلی کود شیمیایی اوره در چهار سطح شامل (صفر، 50، 75 و 100 درصد که به­ترتیب معادل با صفر، 150، 225 و 300 کیلوگرم در هکتار است) و عامل­های فرعی شامل باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم در دو سطح (کاربرد و عدم­کاربرد باکتری) و باکتری سودوموناس فلورسنس در دو سطح (کاربرد و عدم­کاربرد باکتری) با سه تکرار اجرا گردید. نتایج نشان داد کاربرد توأم 75 درصد کود اوره و باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و کاربرد تیمار اصلی سودوموناس فلورسنس بیشترین میزان تنظیم­کننده رشد اکسین را حاصل کردند. اثر متقابل دو­گانه اوره و باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و اثر متقابل دو­گانه باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و باکتری سودوموناس فلورسنس بیشترین میزان تنظیم­کننده رشد سیتوکنین را تولید کردند. میزان جیبرلین در تیمار سه­گانه کاربرد 100 درصد کود اوره، باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و باکتری سودوموناس فلورسنس نسبت به تیمار شاهد (عدم­مصرف هر سه تیمار) 1/261 درصد اختلاف داشتند. بیشترین میزان عملکرد دانه در تیمارهای سودوموناس فلورسنس (4700 کیلوگرم در هکتار) و کاربرد توأم 100 درصد کود اوره و باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم (5500 کیلوگرم در هکتار) مشاهده گردید. به­نظر می‌رسد که کاربرد کود اوره و استفاده از هر دو نوع کود بیولوژیکی به­دلیل پتانسیل بالای باکتری­های محرک رشد ریزوسفری در تولید تنظیم­کننده­‌های رشد گیاهی سبب افزایش رشد ریشه گردیده است که در نهایت باعث افزایش جذب آب و مواد غذایی از خاک و افزایش عملکرد دانه شد.
متن کامل [PDF 503 kb]   (871 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: سایر موارد
دریافت: 1397/9/6 | پذیرش: 1397/11/24 | انتشار: 1399/2/22

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.