به منظور بررسی اثر همزیستی قارچ مایکوریزا گونه‌ی Glomus mosseae بر مقاومت به شوری سه توده گیاه دارویی شاهدانه، پژوهشی در سال 1391 در خاک ‌های شور زمین‌های کشاورزی شمال شرق اصفهان به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک ‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد آزمایش شامل سه توده شاهدانه (اصفهان، شیراز و مشهد) و قارچ مایکوریزا گونه Glomus mosseae و تیمار شاهد (بدون قارچ) بود، که در معرض خاک شور و آب آبیاری شور مزرعه قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان دادند که وزن خشک کل گیاه، ارتفاع، تعداد شاخه های جانبی بوته در زمان گلدهی و عملکرد دانه گیاهان تلقیح یافته نسبت به گیاهان تلقیح نیافته افزایش یافت. بیشترین عملکرد دانه مربوط به توده های مشهد و شیراز تلقیح یافته با مایکوریزا بود. همچنین توده ی شیراز تلقیح یافته بیشترین درصد پتاسیم اندام هوایی را نشان داد. در واقع میزان سدیم اندام هوایی گیاه در تیمارهای تلقیح یافته کاهش و پتاسیم آن افزایش یافت که علت آن مربوط به نگهداری یون سدیم در ریشه ها و عدم انتقال آن به اندام هوایی گیاه و ذخیره یون پتاسیم در گیاه بجای یون سدیم می باشد. که این خود یکی از دلایل بالا رفتن تحمل گیاهان تلقیح یافته با مایکوریزا، به شوری است. در این آزمایش توده ی شیراز تلقیح یافته با مایکوریزا متحملترین توده به شوری شناخته شد.

واژه‌های کلیدی: تنش شوری، شاهدانه، مایکوریزا، همزیستی

متن کامل [PDF 847 kb]   (2007 دریافت)