اثرات آللوپاتیک عصاره آبی پیچک صحرایی و تلخه بیان روی پنج گیاه زراعی شامل گندم(Triticum aestivum)، جو(Hordeum vuIgare)، ذرت(Zea mays)، ارزن(Pennisetum americanum) و نخود(Cicer arietinum) در دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشات در گلخانه به صورت طرح بلوک‌ های کامل تصادفی و در آزمایشگاه طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار در غلظت های مختلف عصاره آبی علف هرز شامل (0، 25، 50، 75 و100 درصد محلول پایه 10%W/V) در مرحله جوانه زنی و رشد گیاهچه هر پنج گیاه زراعی اعمال و صفات مختلفی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که اثر متقابل علف هرز×غلظت×رقم بر صفات اندازه گیری شده در هر دو شرایط گلخانه و آزمایشگاه معنی دار بود. بیشترین پتانسیل بازدارنده گی مربوط به علف هرز پیچک صحرایی بود اما با این حال تلخه بیان نیز داری پتانسیل بازدارنده گی قابل ملاحظه بود. به طور کلی با افزایش غلظت عصاره آبی، اثر بازدارنده گی نیز افزایش یافت. به طوری که غلظت 100 درصد بیشترین و غلظت شاهد کمترین اثر را روی تمام صفات مورد مطالعه هر پنج گیاه زراعی نشان دادند. به طور کلی نتایج نشان می دهد که بقایای پیچک صحرایی و تلخه بیان موجود در مزرعه دارای پتانسیل آللوپاتیک روی گیاهان زراعی می باشد بنابراین باید قبل از کاشت از مزرعه حذف شوند.

واژه‌های کلیدی: آللوپاتی، بیوسنتز، پیچک صحرایی، تلخه بیان، اکولوژی

متن کامل [PDF 414 kb]   (3031 دریافت)